எழுதுகோல் பிடித்து
எண்ணங்களை விதைத்துக் கொண்டிருந்தவன்மேல்
எண்ணற்ற கோபம் பொங்கியிருந்தது அவளிடம்
உணவுண்ண அழைக்கையில்
உஷ்ணங்கள் தெறிக்கும்
பாத்திரங்கள் பல நேரம்
பரிதவித்து உருளும்
யாரேனுமெனை அழைத்தால்
எரிமலையங்கு வெடிக்கும்
என் கவிதைகளை காதலித்த அவளுக்கு
வர்ணித்தவிதம் பிடிக்கவில்லையென
தொடக்கத்தில் நினைத்தேன்
பின்னர்
கவிதைக்கருவாய் அவளில்லையென
சினந்ததாய் அனுமானித்தேன்
தன் நிலாத்தோழியிடம்
சொல்லியனுப்பினாள்
கோப விளைச்சலின் விதைகள்
புரிந்துணர்வின்மையில் வேரூன்றியதாக
கவிதைகளை விடுத்து
கவனத்தை அவளிடம் செலுத்த
கட்டவிழ்ந்தன பலவுண்மைகள்
அன்பு செலுத்துவதிலும்
அக்கறை காட்டுவதிலும்
என்னையும் என் தேவைகளையும்
பாசங்களையும் நேசங்களையும் புரிந்திருப்பதிலும்
அவளுக்கு நிகரவளேயென அறிவேன்
பின்னொரு தினம்
சொன்னேனவளிடம்
விதைகளின் வேர்களை கண்டறிந்தேனடி
அன்பு நீரூற்றி வளர்க்கபட்ட அவை
உனக்கென நேரத்தை நான்
ஒதுக்காமையிலும்
போய் வரவா என்று சொல்லும்
பொழுதுகளிலும் தான்
நிலம் கண்டு நீண்டு வளர்ந்ததென..
அன்றலர்ந்த தாமரையாய் அகமலர்ந்தவள்
அருகில் வந்து இறுக்கிக் கொண்டு
முத்தங்களை வாரியிறைக்கும் வள்ளலானாள்
திக்கு முக்காடிப்போனேன் நான்….
No comments:
Post a Comment